02 czerwca 2022, 20:12
Dom, do którego się przeprowadziliśmy rzeczywiście był mały. Dwa pokoje i kuchnia, nie było w nim łazienki. Ściany były szare, odrapane i bezduszne. Okna były małe, wogóle nie wpuszczały światła do wewnątrz, a ja tak bardzo kochałam duże, przestronne okna, z których rozciągają się piękne widoki. Niestety widok z okna również nie był ciekawy, zaniedbany maleńki ogród, nie było tam drzewa tylko same chwasty. Na początku było nam trudno przyzwyczaić się do nowych warunków i było nam strasznie ciasno, ale po jakiś trzech miesiącach tata zrobił łazienkę i powiekszył trochę pokoje. Byliśmy szczęśliwi, w końcu mogliśmy wykąpać się w prawdziwej wannie, a nie myć w misce, którą mama napełniała wodą i kładła na krześle w kuchni. Pokój musiałam dzielić razem ze Samantą, nie było źle, ale dość często zaczęłyśmy się kłócić. Niedogadywałyśmy się nawet jeśli chodzi o wybór koloru ścian, ja chciałam niebieski, Samanta- jasny zielony. Z czasem jednak przywykłyśmy do tego, że dzielimy jeden pokój i zaczęłyśmy się w miarę dogadywać. Tata w tym czasie zarabiał parę groszy jako roznosiciel prasy. Czasami załapał się jako ochroniarz w supermarkecie. Niestety szybko został wyrzucony za spożywanie alkoholu w godzinach pracy. Od tego dnia alkohol zaczął byc "gościem" w naszym domu, a z czasem stał się jednym z "domowników". Ach dużo możnaby opowiadać, ale po co strzępić sobie język...? Widocznie tak musiało być, widocznie takie życie mieliśmy zapisane w gwiazdach. Wydaje mi się, (a może tylko tak sobie wmawiam, żeby się lepiej poczuć? Żeby nie czuć się tak bardzo samotną i skrzywdzona przez los) że na świecie żyją ludzie, którzy mają jeszcze gorzej niż my tzn. niż moja rodzina. Często słyszę w telewizji o przemocy fizycznej w domu, o znęcaniu się nad dziećmi, one mają gorzej, dużo gorzej niż ja. Mój tata pije, ale nigdy mnie nie uderzył. Napewno mnie kocha, tylko chyba trochę się pogubił i dlatego zaczął zaglądać do kieliszka...
Dodaj komentarz